Na een week lesgeven bij de Tibetanen trok ik samen met Febe en Lieselot terug naar Dhital. Bij ons vorige bezoek hebben we hier, met alle studenten kort traject samen, twee kleuterklassen ingericht met een laagje verf, nieuwe tafels en schoenenrekken. Nu het schooljaar terug begonnen was, wouden we graag zien hoe het nieuwe materiaal gebruikt wordt. Bij onze aankomst werden we opnieuw heel hartelijk ontvangen door Somnath en Mohan (De directeur en onderdirecteur). Na een kopje thee, het eerste van vele, woonden we de ceremonie bij waarmee elke lesdag start. De nieuwe klassen zijn door de school dankbaar in gebruik genomen. Verschillende dorpelingen en leerkrachten waren heel positief over de veranderingen. Febe en Lieselot woonden enkele lessen bij om te zien hoe het er aan toe gaat. Het schooljaar is nog maar net gestart dus de leerkrachten zoeken nog een beetje hun weg maar de tapijten en witte muren zijn alvast een hele verademing in vergelijking met de donkere klasjes van voorheen. We merken ook dat de leerlingen en directie van de school erg gedreven zijn en graag vooruit willen met hun school. We hopen dat dit een eerste stap kan zijn. De dag nadien was een feestdag. Het was ook een feestdag, we werden wakker met een heldere hemel en stralend zonnetje. In Dhital betekent dat bergen. Op de foto onderaan zie je van links naar rechts Annapurna 1, Annapurna 2, machhapuchhre en Annapurna 3. We maakten gebruik van de extra vrije tijd om verder de omgeving te verkennen. We trokken eerst met de directeur naar een heuveltop waar we een mooi zicht hadden op de bergen en de Pokharavallei. Op deze heuveltop staat ook een tempeltje waar ossen geofferd worden. Daarna trokken we door de jungle naar het nabijgelegen Dhampus. In Dhampus vertrekken veel toeristen op trekking. Daardoor is dorp heel toeristisch. Dit heeft een duidelijke impact gehad op de lokale bevolking. De prijzen liggen veel hoger en de mensen zijn onverschilliger.
0 Reacties
Op vrijdag waren we te gast in Nepal House. Dit opvangtehuis voor kinderen met een trauma is een project dat al jaren gesponsord wordt door een Canadese organisatie. Twee studenten van artevelde die pedagogie van het jonge kind studeren hebben hier hun stage gedaan. We zagen enkele kamers waar speeltherapie wordt voorzien voor de kinderen. Door te spelen kunnen ze de opgelopen trauma 's beter verwerken. Daarnaast kregen we ook een uitgebreide uitleg over het Nepalese schoolsysteem. Op zondagochtend was het eindelijk helder weer en hadden we zicht op de witte pieken van de Himalaya. We waren te gast op de school van het Tibetaanse vluchtelingenkamp in Pokhara. De Arteveldehogeschool heeft in de afgelopen tien jaar een sterke band opgebouwd met deze school. We kregen een zitje voor de plechtige openingsceremonie van het nieuwe schooljaar. Tijdens deze ceremonie werd de nieuwe muziekklas ingewijd. Deze klas beschikt over verschillende Tibetaanse instrumenten die de kinderen doorheen hun schoolcarrière leren bespelen. In de komende weken zullen we met 9 studenten hier het grootste deel van onze stage doen. Maandag en dinsdag leerden we de leerkrachten van de school al wat beter kennen en vielen we per twee in om de uren van enkele afwezige leerkrachten in te vullen. De oudere leerlingen spreken goed Engels. De eerstejaars en enkele nieuwe leerlingen spreken weinig tot geen Engels. Het was een hele uitdaging om ook aan deze leerlingen les te geven. Naast het lesgeven zullen we voor de leerkrachten van heel wat Nepalese scholen een congres organiseren. Daarbij leggen we de focus op het verhogen van de betrokkenheid van leerlingen. De studenten zullen in kleine groepjes rond dit thema workshops geven.
Na een eerste week met vooral toerisme, trokken we afgelopen dagen de bergen in voor onze eerste echte stageactiviteit. Na een hobbelige rit met een jeep voor vijf personen waar we met veertien in zaten, werden we heel hartelijk ontvangen in Dhital. Dit pitoreske dorpje tussen Dhampus en Astam biedt een prachtig uitzicht op de Himalaya. Door de mist waren de pieken helaas niet zichtbaar. In de lokale school werden we hartelijk verwelkomd en ’s avonds volgde een feestmaal. We dansten, aten, lachten en zongen de hele avond met de gastvrije dorpelingen. De volgende ochtend is het tijd om de handen uit de mouwen te steken. Hoewel de school gerund wordt door twee enthousiaste en intelligente Nepalezen (Somnath en Mohan) laat de infrastructuur te wensen over. De klassen zijn heel klein en bestaan uit kale betonmuren. Met het geld van de benefiet kochten we verf om de klassen wit te schilderen. De veel te kleine banken maken plaats voor tapijt zodat de kinderen, net zoals thuis, op de grond kunnen zitten om les te volgen. Om hun schoenen op te bergen hebben we kleurrijke schoenenrekken laten maken. Vier halve ronde tafels maken de klas af. Deze tafels kunnen gemakkelijk verplaatst en opgeborgen worden in de klas. Zo kunnen ze op verschillende manieren gebruikt worden. In dit dorp is de tijd blijven stilstaan. We zagen op een wandeling hoe een boer met twee ossen het land aan het ploegen was en hoe vrouwen de grote manden met bladeren die ze geoogst hadden, mee torsten. Het eten werd klaargemaakt op een houtvuur. In de namiddag maakten we roti, een zoet gebak dat we als vieruurtje opaten. Na opnieuw een feestmaal ’s avonds werden we bij de ochtendceremonie nog eens versierd met bloemen en een Tika. Met een tevreden gevoel trokken we te voet terug naar Pokhara.
|
AuteurIn het kader van mijn opleiding tot leerkracht secundair onderwijs loop ik stage in Nepal. Enkele van mijn ervaringen kan je hier lezen. |